" ഓം ഭൂഃ ഭുവഃ സ്വഃ 

തത് സവിതുർ വരേണ്യം 

ഭർഗോ ദേവസ്യ ധീമഹി 

ധിയോ യോ നഃ പ്രചോദയാത്”

ഗായത്രി മന്ത്രം ചൊല്ലാൻ 

                സ്ത്രീകൾക്കും കഴിയുമോ? 

സ്ത്രീകൾ ദർശിച്ചിടീൽ 

                അയ്യപ്പൻ പിണങ്ങുമോ?

മൂഡമീ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് 

                 ഉത്തരം വേദം നൽകും 

 

                  

ഗായത്രീ മന്ത്രം സ്ത്രീകൾക്കും ചൊല്ലാമോ ???

************************************************************

ഭാരത സംസ്കൃതിയുടെ അടിത്തറയും അറിവിന്റെ മഹാസാഗരവുമായവേദങ്ങൾ തന്നെ ഈ ചോദ്യത്തിന് വ്യക്തമായ ഉത്തരം നൽക്കുന്നുണ്ട്. വേദമന്ത്രൾ കണ്ടെത്തുന്നവരെ ദ്രാഷ്ട്ക്കൾ എന്നാണ് വിളിച്ചു വരുന്നത്. ഇതിൽ പുരുഷന്മാർ മാത്രമല്ല സ്തീകളും കൂടിയുണ്ടെന്ന വസ്തുത മനസ്സിലാക്കുന്നതോടെ ഈ ചോദ്യത്തിന്റെ പ്രസക്തി നഷ്ട്പ്പെടുന്നു. ഋഷികൾ എന്ന പദം പുരുഷന്മാരെ സൂചിപ്പിക്കുമ്പോൾ മന്ത്രദ്രാഷ്ടാക്കളായ സ്ത്രീകൾ അറിയപ്പെടുന്നത് ഋഷികമാരെന്നാണ്. മാത്രമല്ല, വേദം പഠിക്കുകയോ, പഠിപ്പിക്കുകയോ ചേയ്തിരുന്നവരെ ബ്രഹ്മവാദിനികൾ എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. എന്നുവെച്ചാൽ മൂന്ന് വേദങ്ങളിലും പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഗായത്രീമന്ത്രം സ്ത്രീകൾ പഠിക്കുകയോ പഠിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്തിരുന്നു എന്നു സാരം.

ഗായതീജപത്തിന്റെ മാഹത്മ്യത്തിലൂടെ സാവിത്രി തന്റെ ഭർത്താവിന്റെ ജീവനെ യമധർമനിൽ നിന്നും തിരികെ വാങ്ങിയതു മാത്രം നോക്കിയാൽ മതി. വിശ്വമാതാവും ദേവമാതാവും വേദമാതാവും ആദിമാതാവുമായ ദേവീഗായത്രിയുടെ അനുഗ്രഹം പുരുഷന്മാരെക്കാൾ സ്ത്രീകൾക്കാണ് ലഭ്യമാവുക എന്നു പറഞ്ഞാൽ തെറ്റില്ല. സ്ത്രീകളുടെ ആത്മാർത്ഥതയും അർപണവും തികഞ്ഞ ഭക്തിയുമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല അതിനുപിന്നിൽ " (ഫേസ് ബുക്ക് )

ഫ്രാൻസിസ് തടത്തിലിന്റെ ലേഖനം വളരെയധികം കൗതുകത്തോടെ വായിച്ചു. ലേഖനം വായിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ ശ്രീ തടത്തിലിനോടാണ് എനിക്ക് കൂടുതൽ ബഹുമാനം തോന്നിയത്. അറിവു കൂടുംതോറും എളിമ വർദ്ധിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്. ഈ ലേഖനം വായിച്ചതിൽ നിന്നും ശ്രീ കോവിലനിൽ നിന്നോ ശ്രീ വി.കെ.എൻ എന്ന എഴുത്തുകാരനിൽനിന്നോ അങ്ങനെ ഒരു സവിശേഷത കണ്ടില്ല. എന്നിട്ടും സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾക്ക് മങ്ങലേൽക്കാതെ പ്രസിദ്ധരായ ഈ എഴുത്തുകാരെ ഇന്റർവ്യൂ ചെയ്യാൻ പോവുന്ന അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഈ ലേഖനം വായനക്കാരനിൽ കൗതുകം ഉണർത്തുന്നു. ഈ ചെറു പ്രായത്തിൽ തന്നെ ശ്രീ ഫ്രാൻസീസ് തടത്തിൽ നേടിയ നേട്ടങ്ങളെ അഭിനന്ദിക്കാതെ വയ്യ! അദ്ദേഹത്തിൻറെ ഭാഷ, ശൈലി, എഴുതുന്ന രീതി എന്നിവകൾ, ലേഖനങ്ങൾ ഏതു വായനക്കാരനെയും ആകർഷിക്കുന്നു. അദ്ദേഹത്തിൻറെ ക്ഷമയും വകവെച്ചുകൊടുക്കേണ്ടതാണ്. അടുത്ത ലക്കവും വായിക്കാൻ ആകാംഷയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നു. 

ഞാൻ തിരുവനന്തപുരത്ത് കോളേജിൽ പഠിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് കോളേജ് യുണിയനോടനുബന്ധിച്ച് പ്രസിദ്ധ എഴുത്തുകാരൻ കേശവദേവിന്റെ വീട്ടിൽ പോയി അദ്ദേഹത്തെ കോളേജിൽ പ്രസംഗം നടത്താൻ ക്ഷണിച്ച ഓർമ്മകളാണ് ഈ ലേഖനം വായിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിൽ വന്നത്. എത്ര നല്ല പെരുമാറ്റം, സ്നേഹം, കേശവദേവിന്റെ സംസാരം മനസ്സിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും മാഞ്ഞു പോവുന്നില്ല. അന്ന് പ്രഭാത ഭക്ഷണവും ഞങ്ങൾക്ക് നൽകിയാണ് അദ്ദേഹം അയച്ചത്. 

അഹങ്കാരികളായ എഴുത്തുകാരെ വളർത്തുന്നതും വായനക്കാരാണ്. അങ്ങനെയുള്ള സത്യങ്ങളും ഇന്നും ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കോവിലാന്മാരും വി.കെ.എൻ മാരും മനസിലാക്കുന്നത് നന്ന്. ഒരു മനുഷ്യനും മറ്റൊരു മനുഷ്യനെക്കാളും മെച്ചമല്ല. കേരളത്തിന്റെ ഒരു കോണിൽനിന്ന് കുറച്ചു സാഹിത്യ കൃതികൾ തൊടുത്തുവിട്ടതുകൊണ്ട് അഹങ്കരിക്കാൻ മാത്രം അവർ ഒന്നുമാകുന്നില്ലെന്നുള്ള സത്യം അത്തരം എഴുത്തുകാർ മനസിലാക്കുന്നതും നന്ന്. അത്തരക്കാരോട് പുച്ഛമാണ് തോന്നുന്നത്.