ആരോരും കാണാതെ
ആരോരുമറിയാതെ
മുറ്റത്തെയോവിന്റെ വക്കിലായ്
നില്പ്പുണ്ടിളംകാന്തിയില്
നമ്മളിത്തിരിപ്പൂക്കള് രണ്ട്
ആറാട്ടു മേളത്തിരക്കിലേതോ
കന്യകക്കു കളഞ്ഞുപോയതാം
ജിമിക്കി പോലെ തിളങ്ങുന്നു
പച്ചത്തിരിക്കൊമ്പില് രണ്ടു പൂക്കള് നമ്മള്
സ്വന്തമാക്കുമോ നമ്മെയാരാനും
കണ്ടുമുട്ടുമോ നമ്മളെന്നെങ്കിലും
നമ്മെ കവിളോട് ചേര്ത്തണപ്പവരെ
പൂജക്കായിറുക്കില്ലയാരും
മുടിയിലും ചൂടില്ലയാരും
റീത്തിലും വെക്കില്ലയാരും
വ്യര്ത്ഥമോ ജീവനു,മീ
യവനിയാമങ്കണത്തില്!
രതിസ്നിഗ്ദ്ധസൗരഭ്യവും തീഷ്ണഗന്ധവും
മൂക്കുമുട്ടെ കൊതിപ്പവരൊന്നും
വരാനിടയില്ലിവിടെയീ
ചന്ദ്രകാന്തിയെ നെഞ്ചിലേറ്റാന്
വന്മരങ്ങളുറഞ്ഞിളകും
പേക്കാറ്റിലും ചെറ്റുമിളകാതെ
മണ്ണില് വിളങ്ങുന്നു നമ്മള്
മുക്കുറ്റിയും രണ്ടു മക്കളും
നമ്മെയളക്കല്ലേ
നമ്മെ ചെറുക്കല്ലേ
നമ്മളുമീ മണ്ണിന്റെ ചെറുമക്കള്
നമ്മിലുമുണ്ടഭിനിവേശം
മാറോടണയ്ക്കാന് പൊന്മയൂഖമാലയെ!