“കഴിഞ്ഞ പത്തിരുപതുവർഷമായി പൊങ്ങുതടിയായി ഒഴുകിപ്പോകുകയാണ് മലയാള കവിത. മടുപ്പിക്കുകയും പിന്തിരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഏകതാനതയാണ് അതിന്റെ സാമാന്യ സ്വഭാവം. വാളെടുത്തവരെല്ലാം വെളിച്ചപ്പാടന്മാർക്കുള്ള പെൻഷൻ വാങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ ഘട്ടത്തിലെങ്കിലും ചില്ലറ പുലയാട്ടുകൾ വിളിച്ചുപറയാൻ അനുവദിക്കണം. പുതിയ കവിതകൾ എന്ന പേരിൽ തരാതരം പോലെ തലയ്ക്കുമേൽ വന്നുവീഴുന്ന കല്ലുമഴയിൽ നിന്നും ‘മാനമുള്ളാളുകൾ ഞങ്ങടെ ജാതിയി’ലുള്ളതിനാൽ രക്ഷപെട്ടു നടക്കണമെന്നു തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് ദയവായി പുതുകവികളും അവരുടെ പരസ്പരസഹായസംഘങ്ങളും ഞങ്ങളെ പേടിപ്പിച്ച് അരുക്കാക്കരുത്.  

കവികളെന്നു ഭാവിച്ചു നടക്കുന്നവരുടെ എഴുത്തിൽ മറ്റെല്ലാമുണ്ട് കവിത മാത്രമില്ല. കവിത മറുഭാഷയാണെന്നും മറ്റെന്തോ കൂന്തമാണെന്നും താൻ ഒരു അസാധുജന്മവും ആളിത്തീരാത്ത അനുഭവലോകമാണെന്നും കരുതുന്ന അനേകം പേർ വല്ലാതെ ഉപദ്രവിച്ചു് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.“

(രാജേന്ദ്രൻ എടത്തുംകര)

കവികൾ പെരുകിയപ്പോൾ ദേഷ്യം വന്ന് പണ്ടു വെണ്മണി എഴുതിയ ഒരു ശ്ലോകം ഇതാ:

‘പൊട്ടിക്കാം തേങ്ങ ഭൂതേശാ

മുട്ടിക്കാതെയൊരാണ്ടു ഞാൻ;

പൊട്ടക്കാവ്യങ്ങളുണ്ടാക്കും

ദുഷ്ടക്കൂട്ടം നശിക്കണേ.’

അതെന്താ വായനക്കാരാ  വെണ്മണി കവിതയുടെ ഒരു നല്ല ഭാഗവും വിട്ടു കളഞ്ഞത് 

‘പൊട്ടിക്കാം തേങ്ങ ഭൂതേശാ

മുട്ടിക്കാതെയൊരാണ്ടു ഞാൻ;

പൊട്ടക്കാവ്യങ്ങളുണ്ടാക്കും

ദുഷ്ടക്കൂട്ടം നശിക്കണേ.

പൊട്ടിക്കണം ഇക്കൂട്ടരെ 

കെട്ടിയിട്ട് നല്ലത് രണ്ടു,  

ഇഷ്ടികകൊണ്ട് ഇടിക്കണം 

പൃഷ്‌ഠം നോക്കി  ചവുട്ടണം 

ദൃഷ്‌ടി ചൂഴ്ന്നെടുക്കണം 

കഷ്ടം കാവ്യദേവതയെ 

കഷ്ടപ്പെടുത്തും ദുഷ്ടവർഗ്ഗത്തിൻ '