വിസ്മയം പ്രപഞ്ചത്തില് കാലമാം പ്രവാഹത്തില്
താവളം കാണാതെ ഞാന് ഏകനായലയവെ
തിക്തമാം തിരകള് തന് താഢവം സഹിച്ചേറെ
നിത്യവും നിരാശയില് നിന്ദ്യനായ് കഴിയവെ
എന്തിനു ജീവിക്കുന്നു ഒരു പാഴ്ജന്മം ഭൂവില്
എന്നൊരെന് മനസിന്റെ നൊമ്പരം വിതുമ്പവെ
ഉജ്ജ്വലം പുലരിയില് വിടരും പ്രദീപ്തിപോല്
ഉണര്ന്നെന് ഹൃദയത്തില് ദിവ്യമീ വിചിന്തനം:
നിന്നെയെന് കരങ്ങളില് രചിക്കാന് തുനിഞ്ഞൊരാ
നിമിഷം, കുഞ്ഞേ നിനക്കാവുമോ ഓര്മ്മിക്കുവാന്
ഒരു പുല്ലിനെപോലും ഭംഗിയില് ചമച്ചോന് ഞാന്
തകരാന് വിടില്ല ഞാന് നിന്നെയീ പ്രവാഹത്തില്!
വികടം, വിഭ്രാന്തമീ ഭൂമിയാം ഉദ്യാനത്തില്
വളരാന് കൊതിക്കുമാ ചെടികള്ക്കറിയുമോ:
ധരയില് മുളകളായ് വിടരും കാലം മുതല്
കരുതീടുവാന് കൂടെയുണ്ടൊരു തോട്ടക്കാരന്!!