മഞ്ഞിന്റെ മസ്ലിന്‍ 

മനോഹര നൂപുര 

മഞ്ജരീ നീയെന്റെ ഭൂമി, 

നാണം കവിള്‍ചോപ്പി 

ലാലിംഗനത്തിന്റെ 

ചാരുത പേറും കിനാവില്‍, 

എങ്ങൊയനന്തമാം 

കാല നിരാമയ 

കാതരമായിരിക്കുമ്പോള്‍,

നിന്നിലാണുണ്മയായ് 

ജീവന്‍ തളിര്‍ക്കുന്ന 

ബന്ധുര ഭ്രൂണ നികുജ്ഞം ! 

പോകാന്‍ വിടില്ല ഞാന്‍ 

നിന്നെ യെന്‍ ജീവന്റെ 

ജീവനായ് ചേര്‍ത്തു പിടിക്കും !

കാലാന്തരങ്ങള്‍ 

കഴിഞ്ഞാലുമെന്‍ സഹ 

ജീവികള്‍ക്കായി നീ വേണം. 

നിന്റെ മുലക്കാമ്പില്‍ 

നിന്ന് ചുരത്തുമീ 

ധന്യം നുകര്‍ന്നിരിക്കുമ്പോള്‍, 

ആരൊക്കെയോ 

കൊലക്കത്തി ചുഴറ്റുന്നു

ക്രൂരം കുഴിച്ചു മൂടീടാന്‍